My Daoist Life (5)

ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕တာအိုဝါဒီဘဝ (My Daoist Life)

အခန္း(၅) ဆရာမကို အေဖာ္ျပဳျပီးသြားအိပ္ျခင္း

Lin Jing ဟာ ဆရာမစလုပ္ခါစဆိုေတာ့ အင္မတန္မွ တက္ႂကြေနခဲ့တယ္။ စေန၊ တနဂၤေႏြကလြဲျပီး က်န္တဲ့ေန႕ေတြမွာဆိုရင္ ေက်ာင္းသားအိမ္ေတြကို သြားေလ့ရွိတယ္။ သူ႕ရဲ့အမည္းေရာင္မွတ္စုစာအုပ္ၾကီးကိုယူျပီး ေက်ာင္းသားေတြရဲ့အေျခအေနကို မွတ္ထားတယ္။

ကြၽန္ေတာ္က တမူထူးျခားတဲ့ကေလးျဖစ္တာေၾကာင့္ သူက ကြၽန္ေတာ့္ကိုအေရွ႕မွာထိုင္ေစခဲ့တယ္။ Lin Jing ဟာ Ba Jiao ရြာမွာစာသင္ခဲ့တဲ့ဒုတိယအပတ္ ေန႕ခင္းမွာ အတန္းထဲေၾကညာခ်က္တစ္ခုလုပ္ခဲ့တယ္

"ဒီညက ဆရာမကိုအေဖာ္လုပ္ေပးဖို႕ Huang Jingyang ရဲ့အလွည့္က်တယ္"

အကယ္၍သာ ကြၽန္ေတာ့္ေနရာမွာ တျခားကေလးေတြဆိုရင္ အဲ့ဟာကိုၾကားတာနဲ႕ထခုန္မတတ္ေပ်ာ္ေနေလာက္ျပီ။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လိုက္တယ္။ ဒါ ေကာင္းတဲ့ကိစၥမဟုတ္ဘူး။

အဲ့ေန႕ေန႕ခင္းမွာ Li Jing ဟာ ကြၽန္ေတာ့္မိဘေတြ တျခားနယ္မွာသြားျပီးအလုပ္လုပ္မွန္း သိေပမယ့္လည္း ကြၽန္ေတာ့္အိမ္ကို လာခ်င္ခဲ့တယ္။

"Huang Jingyang ၊ မင္းအဘိုးအိမ္မွာရွိလား"

"အင္း၊ ရွိတယ္"

သူ အိမ္လာတာကို ကြၽန္ေတာ္မၾကိဳက္ေပမယ့္လည္း မတတ္သာတဲ့အတြက္ အမွန္အတိုင္းပဲေျပာလိုက္တယ္။

ဆရာမက ကြၽန္ေတာ္တို႕အိမ္လာေတာ့ အဘိုးက တအားဝမ္းသာေနခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႕အိမ္မွာ ၾကက္ႏွစ္ေကာင္ရွိတာ အခုေတာ့ တစ္ေကာင္ပဲက်န္ေတာ့တယ္။ အဲ့အခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္ေတြးမိတယ္ - ဆရာမက ေက်ာင္းသားေတြအိမ္သြားေနတာဟာ ထမင္းအလကားစားခ်င္လို႕လားေပါ့။

"ကြၽန္မ စားျပီးသြားျပီ"

ဆရာမဟာ ကြၽန္ေတာ့္အေတြးကို သိေနသေယာင္၊ ထမင္းစားဖို႕ျငင္းလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဘိုးက ထမင္းစားဖို႕အတင္းေခၚေတာ့ သူနည္းနည္းပဲစားျပီးေတာ့ တူကိုေဘးမွာခ်ထားလိုက္တယ္။ အဲ့အစား ကြၽန္ေတာ့္ပန္းကန္ထဲကို ဟင္းေတြအမ်ားၾကီးထည့္ေပးခဲ့တယ္။

"Huang Jingyang ၊ မင္းကၾကီးထြားေနဆဲအရြယ္ဆိုေတာ့ မ်ားမ်ားစားရမယ္"

အဲ့အခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္သိလိုက္ရတာက ဆရာမ Lin ဟာ ကြၽန္ေတာ္ထင္သေလာက္ မဆိုးဘူးဆိုတာပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ေက်ာင္းကိုျပန္သြားေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ သူ႕ကိုတစ္ခုေမးခဲ့တယ္။

"ဆရာမ Lin ကနည္းနည္းပဲစားတာ ေနမေကာင္းလို႕လား"

တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ေမးခ်င္တာက သူ႕ခႏၶာကထြက္ေနတဲ့ ေမွာင္မဲျပီးေအးစက္တဲ့ကိုယ္ေရာင္ကိုယ္ဝါကို ဆိုလိုခဲ့တာ။

"ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ အမ်ိဳးသမီးက အမ်ားၾကီးစားရင္ ခႏၶာကိုယ္အခ်ိဳးအစားက ၾကည့္မေကာင္းေတာ့ဘူး"

အဲ့လိုေျပာရင္း ဆရာမက ျပဳံးေနခဲ့တယ္။

လယ္သမားရဲ့သားျဖစ္တဲ့ကြၽန္ေတာ့္မွာ စားစရာနဲ႕အဝတ္အထည္ဆိုတာရွားပါးခဲ့ျပီး သူေျပာတဲ့ ခႏၶာကိုယ္အခ်ိဳးအစားကိုထိန္းရမယ္ဆိုတာကို ကြၽန္ေတာ္ နားမလည္ခဲ့ဘူး။ လက္ရွိမွာေတာင္ ရြာသားေတြအတြက္ အသားကို ထမင္းစားတိုင္းစားဖို႕မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ Huang Shulang ရဲ့မိသားစုလို သားသတ္လုပ္ငန္းလုပ္တာဆိုရင္ေတာ့ တစ္မ်ိဳးေပါ့ေလ။

ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့ ပထမတန္းေက်ာင္းသားေတြအတြက္စာက မခက္ခဲဘူး။ ပထမတုန္းက ကြၽန္ေတာ့္ကိုစာသင္ခ်င္ခဲ့တဲ့ဆရာမ Lin ဟာ လုပ္စရာမရွိျဖစ္ေနခဲ့တယ္။

"Huang Jingyang ၊ မင္းက တအားဉာဏ္ေကာင္းတာပဲ။ အနာဂတ္မွာ တကၠသိုလ္ကိုတက္ရမယ္ေနာ္"

တကၠသိုလ္တက္ရမယ္ဆိုတဲ့အေတြးဟာ ရြာကကေလးေတြရဲ့ေခါင္းထဲမွာ မရွိခဲ့ဘူး။ ကြန္ျမဴနစ္ေတြက ကူမင္တန္ေတြအေပၚအႏိုင္ယူခဲ့တဲ့ ၁၉၄၉ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္းမွာ Ba Jiao ရြာက တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္မွ မေပၚထြန္းခဲ့ဘူး။

"တကၠသိုလ္တက္ျပီးရင္ ဘာလုပ္လို႕ရလဲ"

ကြၽန္ေတာ္ နားမလည္ႏိုင္စြာနဲ႕ေမးခဲ့တယ္။

"တကၠသိုလ္တက္ရင္ အနာဂတ္မွာ ျမိဳ႕ၾကီးကိုသြားျပီး ပိုက္ဆံေတြအမ်ားၾကီးရွာႏိုင္မယ္"

"ကြၽန္ေတာ့္မိဘေတြလည္း တကၠသိုလ္မွာ တစ္ခါမွပညာမသင္ဖူးဘူး၊ ဒါေပမယ့္ သူတို႕ျမိဳ႕ၾကီးမွာ အလုပ္လုပ္ေနတာပဲေလ။ သူတို႕လည္း ပိုက္ဆံရွာႏိုင္တာပဲ"

ခဏေလးေတြးျပီးေနာက္ ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းထဲမွာ ေမးခြန္းေတြအမ်ားၾကီးေပၚလာခဲ့တယ္။

"မင္း တကၠသိုလ္ကထြက္ရင္ မင္းလုပ္ရမယ့္အလုပ္က ပိုသက္သာျပီး လစာလည္း ပိုျမင့္မယ္။ ဒါ့အျပင္ ျမိဳ႕ျပၾကီးေတြမွာ ေနထိုင္ခြင့္ရႏိုင္မယ္"

ဒီလြယ္လြယ္နဲ႕နားဝင္ေအာင္ေျပာဖို႕ခက္တဲ့ေက်ာင္းသားေၾကာင့္ Lin Jing မွာ ေခါင္းကိုက္ရတယ္။

ညဘက္ ကြၽန္ေတာ္တို႕မအိပ္ခင္မွာ ဆရာမ Lin က ကြၽန္ေတာ့္ကို တျခားတစ္ဖက္ခဏလွည့္ခိုင္းတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ျပန္လွည့္ၾကည့္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ သူ ညဝတ္အက်ႌဝတ္ျပီးျပီ။ ဒီလိုမ်က္စိတစ္မွိတ္အတြင္းမွာ အက်ႌလဲႏိုင္တာဟာ သူ ကြၽန္ေတာ့္လိုပဲ တာအိုပညာေတြမ်ားတတ္လို႕လားလို႕ေတြးမိတယ္။

ကြၽန္ေတာ္ ဆရာမကိုအေဖာ္ျပဳရမယ္ဆိုတာ သိတဲ့အဘိုးဟာ ေန႕ခင္းကတည္းက ကြၽန္ေတာ့္ကိုေရခ်ိဳးခိုင္းခဲ့ျပီး လက္ျပတ္ေလးဝတ္ထားေစခဲ့တယ္။ အိမ္မွာလိုပဲ အက်ႌခြၽတ္ျပီး အိပ္ယာဝင္လို႕မရဘူးေလ။

အဲ့လက္ျပတ္ေလးဟာ ေၾကးနီတုံးကိုမဖုံးထားႏိုင္တဲ့အတြက္ ဆရာမက သတိျပဳမိသြားခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းမွာတုန္းက Huang Shulang က ကြၽန္ေတာ့္ကို အဲ့သတၱဳတုံးနဲ႕ေဆာ့ေနတယ္ဆိုျပီး တိုင္တဲ့အခ်ိန္မွာ အဲ့ေၾကးနီတုံးကိုအျမန္ဖြက္လိုက္တဲ့အတြက္ ဆရာမက မေတြ႕သြားဘူး။

"ဒီေၾကးနီျပားေလးက မင္းဝတ္ဖို႕မင္းမိဘေတြေပးထားတာလား"

ဆရာမက သိခ်င္ေဇာနဲ႕ေမးခဲ့တယ္။

ကြၽန္ေတာ္ ေခါင္းခါလိုက္တယ္။

"ကြၽန္ေတာ္ ေတာင္ေပၚမွာ ေကာက္ရတာ"

"ေတာင္ေပၚမွာ ေကာက္လာတာ။ ဆရာမ ၾကည့္ၾကည့္လို႕ရမလား"

ဆရာမ Lin က ပိုအံ့ဩသြားခဲ့တယ္။

ကြၽန္ေတာ္ေပးမၾကည့္ခ်င္ေပမယ့္လည္း အဲ့သတၱဳျပားကိုျဖဳတ္ျပီး ဆရာမကိုေပးလိုက္တယ္။

ခဏၾကာၾကည့္ျပီးေနာက္ ဆရာမက ဘာမွထူးျခားတာမေတြ႕ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကိုျပန္ေပးခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ သူ႕ရဲ့လည္ပင္းကိုစိုက္ၾကည့္ေနတာျမင္ေတာ့ သူကျပဳံးျပီး အဲ့လည္ပင္းမွာဝတ္ထားတဲ့ၾကိဳးနီေလးကိုျဖဳတ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ အဲ့ၾကိဳးနဲ႕သြယ္ထားတဲ့အရာ ထြက္လာတယ္။

အဲ့အရာက အစိမ္းရင့္ေရာင္ ေက်ာက္စိမ္းျဖစ္တယ္။ ဒီဇိုင္းက႐ိုးရွင္းေပမယ့္ အဲ့ေက်ာက္စိမ္းေတာက္ပေနေအာင္ ေသခ်ာလုပ္ထားတယ္။

ကြၽန္ေတာ္ အဲ့ေက်ာက္စိမ္းကို လႊင့္မပစ္မိေအာင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုမနည္းထိန္းလိုက္ရတယ္။ ဘာလို႕လည္းဆိုေတာ့ ဆရာမကိုယ္က ေအးစက္တဲ့ကိုယ္ေရာင္ကိုယ္ဝါဟာ ဒီေက်ာက္စိမ္းကထြက္လာတာျဖစ္လို႕ပဲ။

ဆရာမ မ်က္နာကနီသြားခဲ့တယ္။

"ဒါက ဆရာမသူငယ္ခ်င္းေပးတာ"

"သူငယ္ခ်င္း? ဒီေက်ာက္စိမ္းကို သူက ဘယ္ကရတာတုန္း"

ကြၽန္ေတာ္စိတ္တုန္လႈပ္ေနေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ေမးခြန္းက သူ႕ကိုစစ္ေဆးေမးျမန္းေနသလိုျဖစ္သြားတယ္။

"ကေလးဆိုတာ ေမးခြန္းေတြအမ်ားၾကီးမေမးသင့္ဘူး၊ အဲ့လိုေျပာတာမယဥ္ေက်းဘူး၊ ဟုတ္ျပီလား?"

ဆရာမက ကြၽန္ေတာ့္ကို ဆုံးမခဲ့တယ္။

"မဟုတ္ဘူး၊ ကြၽန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက......"

ကြၽန္ေတာ္ေျပာခ်င္ခဲ့တာက အဲ့ေက်ာက္စိမ္းမွာျပႆနာရွိေနတယ္လို႕ ေျပာခ်င္ခဲ့တာ။ ဒါေပမယ့္ ေျပာရင္လည္း ဆရာမကယုံမွာမဟုတ္ဘူးဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဆက္မေျပာေတာ့ပဲ ေက်ာက္စိမ္းကိုျပန္ေပးလိုက္တယ္။

ဆရာမက ၾကိဳးအနီေလးကိုျပန္ဆြဲလိုက္ျပီး ေက်ာက္စိမ္းကိုသူ႕အက်ႌထဲထည့္ျပီးဆြဲထားလိုက္တယ္။ သူ႕ပုံစံၾကည့္ရတာ သူ႕ကိုေက်ာက္စိမ္းေပးခဲ့တဲ့လူက သူ႕အတြက္အေရးပါတဲ့လူျဖစ္ပုံေပၚတယ္။

ကြၽန္ေတာ္က အဲ့ေက်ာက္စိမ္းကိုမၾကိဳက္ေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ဘာမွမလုပ္ႏိုင္ဘူး။ ေနာက္ျပီး ဆရာမကိုဒီတစ္ညပဲ အေဖာ္လုပ္ေပးျပီးရင္ ျပီးသြားျပီပဲေလ။

'ငါ လုပ္ရမွာက ဒီတစ္ညအိပ္ဖို႕ပဲ'          ကြၽန္ေတာ္အဲ့လို ေတြးမိတယ္။

အဲ့ညမွာ ကြၽန္ေတာ္ ဆရာမ Lin ကို အိပ္မက္မက္တယ္။ အိပ္မက္ထဲမွာ ဆရာမကို အနက္ေရာင္လူတစ္ေယာက္ရဲ့ဖမ္းဆီးမႈကိုခံထားရတယ္။ ဆရာမက သူ႕ကိုကယ္ဖို႕ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေအာ္ေျပာေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ထူးဆန္းတဲ့ကခုန္မႈကိုလုပ္လုပ္၊ ကနဦးခ်ိကိုပဲသုံးသုံး၊ အဲ့အနက္ေရာင္လူကို မယွဥ္ႏိုင္ဘူး။ အဲ့ဒါနဲ႕လန္႕ျပီးထလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ဆရာမရဲ့ေက်ာက္စိမ္းဟာ ကြၽန္ေတာ့္လက္ထဲမွာေရာက္ေနတာကို သတိျပဳမိတယ္။

အဲ့ေက်ာက္စိမ္းက ကြၽန္ေတာ့္လက္ထဲရွိေနတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ေအးစက္တဲ့အေငြ႕အသက္မရွိပဲ ႏူးညံ့တဲ့ခံစားမႈတစ္ခုပဲရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္လက္ကျပန္လႊတ္ခ်လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ေက်ာက္စိမ္းရဲ့မေကာင္းတဲ့အရွိန္အဝါေတြ ျပန္ထြက္လာတယ္။

ဆရာမကေတာ့ အိပ္ေမာက်ေနျပီ။ ကြၽန္ေတာ္လည္း မ်က္လုံးမွတ္ျပီး ျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့တယ္။

"ထေတာ့၊ ထေတာ့"

ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့လည္းမသိ၊ ဆရာမက ကြၽန္ေတာ့္ကို လႈပ္ႏိုးေနခဲ့တယ္။ အ႐ုဏ္တက္ျပီထင္လို႕မ်က္လုံးဖြင့္ၾကည့္တဲ့အခ်ိန္မွာ ညအခ်ိန္ပဲရွိေသးတာ သတိျပဳမိတယ္။

"မိုးေတာင္ မလင္းေသးဘူး"

အခန္းထဲက မီးေရာင္ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္လုံးကိုေကာင္းေကာင္းမဖြင့္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။

"ဆရာမ အိမ္သာခဏသြားခ်င္လို႕ လိုက္လာခဲ့ေပး"

ဆရာမက နည္းနည္းရွက္တဲ့ပုံနဲ႕ေျပာတယ္။

Ba Jiao မူလတန္းေက်ာင္းရဲ့အိမ္သာေတြက ေခတ္ေနာက္က်တဲ့အေပါက္နဲ႕အိမ္သာေတြျဖစ္ျပီး စာသင္ခန္းေတြကေန ေတာ္ေတာ္အလွမ္းေဝးတယ္။ ေန႕ခင္းဘက္ဆိုကိစၥမရွိေပမယ့္ ညေနဘက္ေတြမွာ အိမ္သာသြားရင္ သိပ္အဆင္မေျပဘူး။ ေက်ာင္းမွာေနတဲ့လူသိပ္မရွိတဲ့အတြက္ အျပင္မွာ လမ္းမီးေတြလည္းမရွိသလို အိမ္သာမွာလည္း မီးမရွိဘူး။ ဆရာမက လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးကိုကိုင္ျပီး ကြၽန္ေတာ္က အေနာက္ကေနလိုက္သြားတယ္။

အျပင္မွာေတာ့ မည္းမည္းေမွာင္ေနျပီး ဆရာမက ကြၽန္ေတာ့္ကိုအိမ္သာအျပင္မွာ ေစာင့္ခိုင္းရမွာကို ရွက္ေနတယ္။ ေနာက္ျပီး တစ္ေယာက္တည္း အိမ္သာထဲဝင္ရမွာကိုလည္း ေၾကာက္ေနတယ္။

"မင္းလည္း အထဲဝင္လာခဲ့၊ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးကိုင္ထား"

ကြၽန္ေတာ္အထဲဝင္သြားေတာ့ ဆရာမက ကြၽန္ေတာ့္ကိုေက်ာေပးခိုင္းထားခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္က အိမ္သာရဲ့ဖြဲ႕စည္းပုံေတြကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ အမ်ိဳးသားအိမ္သာေတြထဲမွာရွိတဲ့ အေပါ့သြားတဲ့ေနရာမရွိဘူး။ မိန္းကေလးေတြက ဘယ္လိုအေပါ့သြားပါလိမ့္လို႕ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာေတြးမိတယ္။

အဲ့အခ်ိန္မွာ ရွီးရွီးဆိုတဲ့အသံတစ္ခုအေနာက္ဘက္က ၾကားလိုက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာရွိေနတဲ့ခုနကေမးခြန္းရဲ့အေျဖကို သိသြားခဲ့တယ္။

ကြၽန္ေတာ္ အဲ့အခ်ိန္မွာ ဘာကိုစဥ္းစားရမယ္မသိဘူး။ ဒီလိုမ်ိဳးရြံစရာေကာင္းတဲ့ေနရာမွာ ေလာကၾကီးရဲ့ကနဦးခ်ိ မရွိေနဘူး။ ဒီလိုမ်ိဳးေနရာမွာ ကနဦးခ်ိ ဘယ္ရွိပါ့မလဲ။

Ba Jiao မူလတန္းေက်ာင္းဟာ ညဘက္ဆိုရင္ ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္။ ဟိုးရြာဘက္က ေခြးေဟာင္သံေတြကိုလွမ္းျပီးၾကားေနရတယ္။ မၾကာခဏဆိုသလို ေတာင္ေတြဘက္က ငွက္ေတြရဲ့အသံကိုလည္း ၾကားရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုအသံမ်ိဳးေတြက ညဘက္မွာဆို ၾကက္သီးထေစတယ္။

ဆရာမရဲ့လက္က တုန္လႈပ္ေနျပီး ကြၽန္ေတာ့္လက္ကိုဆုတ္ကိုင္ထားတယ္။ ေက်ာင္းတံခါးကိုပိတ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွ ဆရာမက သက္ျပင္းခ်ႏိုင္ေတာ့တယ္။

"ဆရာမ၊ ခုနတုန္းက တစ္ခုခု ျမင္လိုက္လား"

ဆရာမ Lin က ေၾကာက္လန္႕ျပီးခုန္လိုက္တယ္။

"ဘာကိုျမင္ရမွာတုန္း။ အျပင္မွာ တအားေမွာင္ေနတယ္။ ငါက ငယ္ငယ္တည္းကအေမွာင္ေၾကာက္တယ္"

အဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ မိုးလင္းတဲ့အထိ ျပန္အိပ္ခဲ့တယ္။ ႏိုးလာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ အဝတ္အစားဝတ္ျပီး အိမ္ဘက္ကိုျပန္ေျပးသြားခဲ့တယ္။

"ဒီေကာင္ေလး၊ ေဘာင္းဘီကိုယူျပီးေတာ့ တျခားလူကို ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့ဘူးလား"

ဆရာမက ေခၚေနခဲ့တယ္။

"ကြၽန္ေတာ္ ႏြားေက်ာင္းသြားရဦးမယ္။ ေနာက္ျပီး မနက္စာျပင္ဆင္ရမယ္"

ကြၽန္ေတာ္ စျပီးစကားေျပာႏိုင္ကတည္းက အိမ္အလုပ္ေတြကို ကြၽန္ေတာ္တျဖည္းျဖည္းလုပ္သြားခဲ့တယ္။ ႏြားေက်ာင္းတာ၊ ထင္းေခြတာ၊ ဟင္းခ်က္တာ၊ အဝတ္ေလွ်ာ္တာ၊ အဲ့ဒါေတြအကုန္လုံးက အဘိုးလက္ထဲက ကြၽန္ေတာ္လက္ဆင့္ကမ္းျပီးလုပ္လာခဲ့တယ္။ ဆရာမက ျမိဳ႕ကဆိုေတာ့ ေတာသူေတာင္သားတစ္ေယာက္ရဲ့အိမ္အလုပ္ေတြကို နားလည္မွာမဟုတ္ဘူး။

ကြၽန္ေတာ္ျပန္လာေတာ့ တင္းကုပ္ထဲကႏြားက ေအာ္ေနခဲ့တယ္။

"ဘြတ္အဲ....အဲ့"

ကြၽန္ေတာ္ တင္းကုပ္နားေလွ်ာက္သြားျပီး တံခါးကိုဖြင့္ေပးလိုက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္နားခ်က္ခ်င္းထြက္လာျပီး ကြၽန္ေတာ့္ရဲ့ပြတ္သပ္မႈကိုခံေနခဲ့တယ္။

"ျမက္သြားစားေတာ့"

ကြၽန္ေတာ္ ႏြားကိုတစ္ခ်က္ပုတ္ျပီး ကနဦးခ်ိကို သူ႕ရဲ့ခႏၶာထဲထည့္လိုက္တယ္။ ႏြားဟာလည္း ေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ႕အေဝးတစ္ေနရာကိုထြက္သြားတယ္။ သုံးစရာမလိုေတာ့တဲ့ႏြားရဲ့ႏွာဖားၾကိဳးကိုေတာ့ ျဖဳတ္လိုက္တာၾကာျပီ။ အဘိုးကေတာ့ လယ္ထဲကိုသြားႏွင့္ျပီ။ ကြၽန္ေတာ္က မနက္စာကိုျပင္ဆင္ခဲ့တယ္။

အဘိုး လယ္ထဲကျပန္လာတာနဲ႕ မနက္စာကအဆင္သင့္ျဖစ္ေနခဲ့ျပီ။

"Yang Yang ၊ ဆရာမ Lin ေကာ မနက္စာစားျပီးျပီလား"

အဘိုးက စားစရာကိုစားဖို႕ လွမ္းယူရင္းေမးတယ္။

"သူ ေက်ာင္းကမုန္႕ေစ်းတန္းမွာ စားျပီးေလာက္ျပီ"

အဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ဆရာမကို အေဖာ္ျပဳဖို႕ ကြၽန္ေတာ့္အလွည့္က်ဖို႕ အမ်ားၾကီးလိုေသးတယ္လို႕ ေတြးမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ႏွစ္ရက္မွာ မထင္မွတ္ပဲ ဆရာမက ေၾကညာခ်က္တစ္ခုထုတ္ခဲ့တယ္။

"Huang Jingyang ၊ မင္းဒီေန႕ ဆရာမနဲ႕အတူေနရမယ္"

"ဘာေၾကာင့္လဲ"

ကြၽန္ေတာ္ ဆရာမနဲ႕အတူလိုက္အိပ္ျပီးေနာက္ရက္မွာေတာ့ သူ႕ရဲ့ေအးစက္တဲ့ကိုယ္ေရာင္ကိုယ္ဝါေတြက ျပန္ေပၚလာတာ သတိထားမိတယ္။

Huang Shulang က သူ႕အလွည့္ေရာက္ဖို႕ကို ေရတြက္ေနခဲ့ေပမယ့္လည္း သူ႕မွာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္သိပ္မရွိဘူး။ ဘာလို႕လည္းဆိုေတာ့ ဘယ္သူက ဝက္တစ္ေကာင္နဲ႕အတူအိပ္ခ်င္ပါ့မလဲ။

"ဆရာမ Lin ၊ ဟိုေန႕ကပဲ Huang Jingyang ရဲ့အလွည့္မဟုတ္ဘူးလား"

Huang Shulang က သေဘာမေပါက္ခဲ့ဘူး။

"ဒါ ျပည္သူေတြအတြက္ ေဝပုံက် အစားအစာမွ်ေဝေနတာမဟုတ္ဘူး"

ဆရာမက ျပဳံးရင္းေျပာတယ္။

Huang Shulang ရဲ့မ်က္ႏွာက အင္မတန္စိတ္ပ်က္သြားတဲ့ပုံေပၚတယ္။ ဒါ Huang Shulang ရဲ့တစ္သက္တာမွာ လွပတဲ့အမ်ိဳးသမီးနားကပ္ႏိုင္မယ့္တစ္ခုတည္းေသာ အခြင့္အေရးျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္နားလည္ထားတယ္။

"ငါ အိပ္မက္ဆိုးေတြမက္ေနတာၾကာျပီ။ ဒါေပမယ့္ မင္းလာတဲ့ညတုန္းက အိပ္မက္ဆိုးမမက္ဘူး"

ဆရာမက အဲ့ညမွာ ကြၽန္ေတာ့္ကို အေၾကာင္းအရင္းေျပာျပတယ္။

အဲ့ည ကြၽန္ေတာ္အိပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ထူးဆန္းတဲ့အိပ္မက္ကိုမက္ျပီး ႏိုးလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ဆရာမရဲ့ေက်ာက္စိမ္းဟာ ကြၽန္ေတာ့္လက္ထဲေရာက္ေနခဲ့တယ္။ ညသန္းေခါင္အခ်ိန္မွာ ထပ္ႏိုးသြားျပီးေနာက္ ကနဦးခ်ိကို ေက်ာက္စိမ္းလည္ဆြဲထဲထည့္လိုက္တယ္။

"အား"

ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့အသံၾကီးၾကားရျပီးေနာက္ ေက်ာက္စိမ္းဟာ အနက္ေရာင္ကေန အစိမ္းရင့္ေရာင္ကို ျပန္ေျပာင္းသြားတယ္။

ဘာျဖစ္သြားတယ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္ေသခ်ာမသိေပမယ့္ ေက်ာက္စိမ္းထဲမွာ ပုန္းလွ်ိဳေနတဲ့အရာဟာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ့ကနဦးခ်ိေၾကာင့္ ေပ်ာက္သြားတယ္ဆိုတာေတာ့ သိလိုက္တယ္။ ဒါ့အျပင္ အဲ့ေက်ာက္စိမ္းက ထူးဆန္းတဲ့အရွိန္အဝါကို မခံစားမိေတာ့ဘူး။

Patriarch [Sloth]