My Daoist Life(3)

ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕တာအိုဝါဒီဘဝ (My Daoist Life)

အခန္း(၃) မိုး

မနက္တုန္းက ေကာင္းကင္ၾကီးကေနသာေနျပီးတိမ္ေတြကင္းေနလို႕ မိုးရြာလိမ့္မယ္လို႕ဘယ္သူမွမထင္ထားမိဘူး။ ရြာသားေတြက အိမ္ျပန္ဖို႕လုပ္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ရုတ္တရတ္တိမ္ေတြမည္းတက္လာခဲ့တယ္။

"ဟိုမွာၾကည့္၊ မိုးရြာေနျပီ"

Huang Shulang က အေဝးကိုေငးၾကည့္ျပီး လက္ညိႈးထိုးရင္းေျပာတယ္။

ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ရာသီဥတုအေျပာင္းအလဲကို ဂ႐ုမစိုက္ပဲ ထီးကိုဖြင့္လိုက္တယ္။ မနက္က ကြၽန္ေတာ္ထတဲ့အခ်ိန္မွာ 'ကနဦးခ်ိ' အေျပာင္းအလဲေတြေၾကာင့္ မိုးရြာလိမ့္မယ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္သိခဲ့တာကိုး။

ရြာသားေတြက ထီးကိုင္ထားတဲ့ကြၽန္ေတာ့္ကိုေငးၾကည့္ေနတယ္။ အဘိုးကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အစြမ္းေတြနဲ႕အသားက်ေနခဲ့ျပီ။ သူ႕အတြက္ကေတာ့ သူ႕ေျမးသာလွ်င္ အေတာ္ဆုံးပဲ၊ အရင္က ကြၽန္ေတာ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ လက္ရွိကြၽန္ေတာ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိစၥမရွိဘူး။

ရြာသားေတြက ကြၽန္ေတာ့္ကိုေလးစားတဲ့အၾကည့္နဲ႕ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ၾကာၾကာမၾကည့္ႏိုင္ပါဘူး၊ ဘာလို႕လည္းဆိုေတာ့ မိုးက သည္းၾကီးမည္းၾကီးရြာခ်လာခဲ့တာကိုး။ ပဲေစ့အရြယ္ရွိတဲ့မိုးေပါက္ေတြဟာ ေျမၾကီးေပၚက်လာတဲ့အခါ ပုလဲလုံးေသးေသးေလးလိုေျပာင္းသြားျပီး ဖုန္မႈန္႕ေတြနဲ႕ေရာျပီးေတာ့ ျမဴေတြလိုျဖစ္သြားခဲ့တယ္။

"ျမန္ျမန္ေျပး"

ဒါေပမယ့္ ေနာက္က်သြားခဲ့ပါျပီ။ အဲ့ေနရာက ရြာနဲ႕တစ္လီေလာက္ေဝးတယ္။ အဲ့ေနရာကေနအိမ္အထိ ေျပးခဲ့ရင္ေတာင္မွ အိမ္ေရာက္ရင္ ႂကြက္စုတ္လိုေရစိုေနမွာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ သစ္ရြက္သစ္ခက္ေတြနဲ႕ေဝဆာေနတဲ့ သစ္ပင္ၾကီးေအာက္မွာ မိုးခိုဖို႕တစ္နည္းပဲရွိတယ္။ သစ္ပင္ေအာက္မွာမိုးခိုရင္ေတာင္မွ ဒီေလာက္ၾကီးတဲ့မိုးနဲ႕ဆိုရင္ မစိုပဲေတာ့မေနပါဘူး။

အားလုံးက ကြၽန္ေတာ္တို႕ကိုအားက်တဲ့အၾကည့္နဲ႕ၾကည့္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႕ေျမးအဘိုးက ထီးေဆာင္းျပီး အုတ္အိမ္ေတြရွိတဲ့ရြာထိပ္ဆီကို တျဖည္းျဖည္းလမ္းေလွ်ာက္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ Huang Shu Lang ရဲ့ အက်ႌကေတာ့ ရႊဲရႊဲစိုေနျပီး မိုးေရေၾကာင့္ခႏၶာကိုယ္ကို ထိုးေဖာက္ျမင္ႏိုင္ျပီး သူ႕ေက်ာင္းလြယ္အိတ္ထဲကစာအုပ္ေတြေတာ့ ေရေဘးသင့္ေနခဲ့ျပီ။ Huang Shu Lang က ကြၽန္ေတာ့္ကိုစိုက္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ ဂ႐ုမစိုက္ပါဘူး။

ကြၽန္ေတာ္တို႕အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႕ႏြားက သစ္သားနဲ႕လုပ္ထားတဲ့တင္းကုပ္အကာကိုေဖာက္ထြက္ျပီး အျပင္ထြက္လာတယ္။ သူက ကြၽန္ေတာ့္ဆီတန္းလာျပီး ကြၽန္ေတာ့္လက္နဲ႕သူ႕ေခါင္းကိုအပုတ္ခံခ်င္တဲ့ပုံျပတယ္။

ကြၽန္ေတာ္ ႏြားေက်ာင္းထြက္တဲ့အခ်ိန္တိုင္း 'ကနဦးခ်ိ' ကိုသုံးျပီး သူ႕ကိုအျမဲပုတ္ေတာ့ သူကကြၽန္ေတာ့္ကိုခင္တြယ္ေနခဲ့ျပီ။ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေတာ့ သူလည္း တျခားႏြားေတြနဲ႕မတူ ျခားနားလာခဲ့တယ္။ အရာကေရႊဝါေရာင္ေျပာင္းသြားျပီး သူ 'အဲအဲ့'လို႕ေအာ္တာနဲ႕ တျခားႏြားေတြကိုထိန္းလို႕မရေတာ့ဘူး။

မိုးစက္ေတြက ႏြားခႏၶာကိုယ္ေပၚက်ေပမယ့္လည္း သူ႕အေမႊးေတြကို မထိုးေဖာက္ႏိုင္ဘူး၊ ႏြားေမႊးေတြက သူ႕ရဲ့သဘာဝကုတ္အက်ႌလိုပဲ။ ႏြားက ရုတ္တရတ္ခါလိုက္ေတာ့ မိုးစက္ေတြလြင့္စင္သြားတယ္၊ ကြၽန္ေတာ္နဲ႕အဘိုးလည္း လြင့္လာတဲ့ေရစက္ေတြက ျမန္ျမန္ေရွာင္လိုက္ရတယ္။

အဘိုးက ျပဳံးျပီး ဆူတဲ့ေလသံနဲ႕

"မင္း ဒီႏြားကိုသတ္လိုက္သင့္တယ္" လို႕ေျပာတယ္။

ႏြားက လယ္သမားမိသားစုေတြအတြက္ အေရးပါအရာေရာက္ျပီး အခရာက်တယ္လို႕ေတာင္ဆိုႏိုင္တယ္။ ႏြားရဲ့အကူအညီသာမရွိရင္ စိုက္ပ်ိဳးေရးကြၽမ္းက်င္တဲ့လူေတာင္မွ ထြန္ယက္ဖို႕ခက္ခဲမွာပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲ့အခ်ိန္ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္မွာေတာ့ လယ္ကြက္ဆိုတာ လယ္သမားေတြအတြက္ သိပ္အေရးမပါေတာ့ဘူး။ လူငယ္ေတြကလည္း အလုပ္အကိုင္ရွာဖို႕ တျခားေနရာေတြကိုသြားျပီး ရြာေတြမွာ အသက္ၾကီးတဲ့လူ၊ မသန္စြမ္းသူေတြနဲ႕ဖ်ားနာတဲ့လူေတြပဲ က်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့တယ္။

ႏြားက မိုးေရထဲမွာ ႏွစ္ျခင္းမဂၤလာခံယူေနသလိုမ်ိဳး အင္မတန္ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့တယ္။ လ်ပ္စီးနဲ႕အတူမိုးေရထဲမွာ 'ကနဦးခ်ိ' ေရာပါေနတာကို ကြၽန္ေတာ္ခံစားရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ခဏတာ ထူးဆန္းတဲ့အေျခအေနထဲေရာက္သြားျပီး မိုးေရထဲထြက္ျပီးေတာ့ ႏြားနဲ႕အတူ ကခုန္ေနခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ့ေျခလွမ္းေတြက ေရွးေခတ္နတ္ပူေဇာ္သလို ထူးျခားေနခဲ့တယ္။

အဘိုးက တအံ့တဩနဲ႕ကြၽန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ျပီး မိုးေရထဲကေနအမိုးအကာထဲဆြဲေခၚဖို႕လုပ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ျဖည္းျဖည္းေလးပဲသြားေနေပမယ့္ အဘိုးက ကြၽန္ေတာ့္ကိုဖမ္းမမိဘူး။ သူက ကြၽန္ေတာ့္အက်ႌကိုေတာင္မထိႏိုင္ပဲ သူ႕ကိုၾကည့္ရတာ ကြၽန္ေတာ့္လိုပဲ မိုးေရထဲမွာကခုန္ေနသလိုပဲ။

ဖက္တီး Huang Shulang က မိုးေရအစိုခံျပီး ရြာထဲကိုျပန္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ အဘိုးရယ္၊ ကြၽန္ေတာ္ရယ္၊ ႏြားရယ္ မိုးေရထဲမွာကခုန္ေနတဲ့ပုံကိုျမင္သြားတယ္။

"႐ူးေနျပီ။ ႐ူးေနျပီ။ တစ္မိသားစုလုံး႐ူးေနတယ္၊ ႏြားေတာင္႐ူးသြားျပီ"

မိုးေတြက မ်က္လုံးပါျပီး ကြၽန္ေတာ့္ကိုေရွာင္ကြင္းသြားခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ အက်ႌေရာ၊ ဖိနပ္ေရာ ေရလုံးဝမစိုဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဘိုးကေတာ့ အဲ့လိုမဟုတ္ဘူး - သူ႕တစ္ကိုယ္လုံးရႊဲရႊဲစိုေနခဲ့တယ္။ အဘိုးကရုတ္တရတ္ရပ္လိုက္ျပီး ကြၽန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္မိုးေရထဲမွာကခုန္ေနေပမယ့္ ေရမစိုဘူးဆိုတာ အဘိုးသတိထားမိသြားတယ္။

"ဟာ!"

အဘိုးကစိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႕အမိုးေအာက္ကိုေလွ်ာက္သြားျပီး အိမ္ထဲဝင္ျပီးေတာ့အက်ႌသြားလဲတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ တျခားကေလးေတြနဲ႕မတူညီဘူးဆိုတာ သူလက္မခံလို႕လည္းမရဘူးေလ။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္သာ သာမန္ကေလးဆိုရင္ အဘိုးပိုသေဘာက်ေလာက္တယ္။ ခုနကျမင္ကြင္းကိုျမင္ျပီးေနာက္ သူ႕စိတ္ထဲမွာ လန္႕သြားခဲ့တယ္။

ႏြားက အင္မတန္ဉာဏ္ေကာင္းျပီး လူသားေတြထက္စာရင္ 'ခ်ိ' ကို ပိုခံစားလို႕ရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ မိုးထဲမွာကခုန္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္က 'ခ်ိ' ေတြက ေပါင္းစပ္သြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႏြားကလည္း 'ခ်ိ' ကိုရွဴ႐ိႈက္ရင္း ကြၽန္ေတာ့္ေျခရာအတိုင္းလိုက္သြားတယ္။

ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ မိုးတိတ္သြားခဲ့တယ္။ ဟိုးအေဝးက ေတာင္တန္းမွာ လွပတဲ့သက္တံ႕ကိုျမင္ရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ကေနရာက ရပ္တန္႕သြားခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ ထူးျခားတဲ့အေစ့ေလးက အညွာေပါက္ေတာ့မယ္လို႕ခံစားရတယ္။ ႏွစ္ႏွစ္ၾကာတရားထိုင္ခဲ့ျပီးေနာက္မွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ထဲမွာ ထူးျခားတဲ့အေစ့ရွိတာ ကြၽန္ေတာ္သိတယ္။ အဲ့အေစ့ဟာ 'ေတာက္'(လမ္းစဥ္) လို႕ေခၚတယ္ဆိုတာ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကြၽန္ေတာ္သိခဲ့ရတယ္။

ကြၽန္ေတာ္ရပ္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ရြာသားေတြက ကြၽန္ေတာ့္နားမွာဝိုင္းေနၾကတာကို သတိထားမိတယ္။ သူတို႕က ကြၽန္ေတာ့္ကို အထူးတဆန္းနဲ႕ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ သူတို႕က ကြၽန္ေတာ့္ကိုေၾကာက္တယ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္သိတယ္။ သူတို႕က ကြၽန္ေတာ့္ကိုသရဲပူးသြားတယ္လို႕ထင္ေကာင္းထင္ေနၾကမွာပဲ။

ကြၽန္ေတာ္ သူတို႕ရဲ့အၾကည့္ကို ဥေပကၡာျပဳျပီး ႏြားရဲ့ေခါင္းကိုပုတ္ျပီးေတာ့

"ျမက္သြားစား" လို႕ေျပာလိုက္တယ္။ ႏြားကလည္း ကုန္းျမင့္ေပၚသြားျပီး လိမ္လိမ္မာမာနဲ႕ျမက္သြားစားတယ္၊ ဒါ့အျပင္ အရင္ကစားခဲ့တဲ့ျမက္ကိုမစားပဲ ျပန္ရွည္လာတဲ့ျမက္ကိုပဲစားတယ္။

ရြာသားေတြက အဲ့ကုန္းျမင့္ေပၚကျမက္ေတြက ႏုျပီးစိမ္းစိုေနတာျမင္ေတာ့ သူတို႕ႏြားေတြကိုလည္း အဲ့ကိုေခၚျပီး ႏြားေက်ာင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ႏြားေတြက ကြၽန္ေတာ့္ႏြားစားတဲ့နားမွာ မစားၾကဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္ကို မေကာင္းဆိုးဝါးလိုမ်ိဳးတစ္ရြာလုံးက သတ္မွတ္ထားၾကတယ္၊ အခုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ႏြားကိုပါ မေကာင္းဆိုးဝါးစာရင္းထဲထည့္လိုက္ပါေလေရာ။ ကြၽန္ေတာ့္ႏြားက သူတို႕နားသြားေတာ့ သူတို႕အေဝးကိုေရွာင္သြားျပီး လမ္းဖယ္ေပးၾကတယ္။

အဘိုးရဲ့အၾကည့္ဟာ ဟိုးအရင္ကတည္းက ရြာသားေတြနဲ႕မတူခဲ့ဘူး။ တခ်ိဳ႕လူေတြက ကြၽန္ေတာ့္ကို ေၾကာက္ရြံ႕တဲ့အၾကည့္နဲ႕ၾကည့္ၾကေပမယ့္ အဘိုးကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကိုခ်စ္ခင္ၾကင္နာတဲ့အၾကည့္နဲ႕ပဲၾကည့္တယ္။ သူက ကြၽန္ေတာ့္ကို လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ႏွစ္ကလို စကားမေျပာမွာစိုးရိမ္တယ္။ ဒါ့အျပင္ ကြၽန္ေတာ္ က်န္းမာေရးနဲ႕မညီညြတ္တာေတြနဲ႕ေရာဂါျဖစ္ျပီး အသက္မရွည္မွာကိုလည္း သူစိုးရိမ္တယ္။

"Yang Yang  အထဲဝင္လာခဲ့"

အဘိုးက အထဲကေနလွမ္းေခၚတယ္။

ကြၽန္ေတာ္ အထဲဝင္သြားတာနဲ႕ အဘိုးကတံခါးကို ဝုန္းကနဲပိတ္လိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို တျခားလူေတြက လူထူးလူဆန္းလိုၾကည့္ေနတာ သူမလိုလားဘူး။

"အဘိုး"

"ေနာက္တစ္ခါက်ရင္ ဒီေန႕လိုမ်ိဳး ေလွ်ာက္ျပီးကခုန္မေနရဘူး"

အဘိုးက ကြၽန္ေတာ့္ကိုျပန္ေခ်ပဖို႕အခြင့္မေပးပဲ ေျပာလိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ အတြယ္တာဆုံးလူက အဘိုးပါပဲ။ အဘိုးရဲ့စကားေတြက ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့ ျငင္းဆန္လို႕မရတဲ့ဘုရင့္အမိန္႕လိုပဲ။

ေက်ာင္းတက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝဟာ ပုံမွန္တက်ျဖစ္လာတယ္။

ေက်ာင္းမွာလည္း ကြၽန္ေတာ္ စကားသိပ္မေျပာဘူး။ ေနာက္ကြယ္ကေနတစ္ေယာက္ေယာက္က လက္ညိႈးထိုးေနတဲ့လူေတြရွိၾကေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္က အသားက်ေနခဲ့ျပီ။ ဆရာေတြကလည္း ကြၽန္ေတာ့္ကိုထူးျခားတဲ့ေက်ာင္းသားလို႕သတ္မွတ္ထားျပီး မတူညီတဲ့အၾကည့္ေတြနဲ႕ၾကည့္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ပိုျပီးလြတ္လပ္ခဲ့တယ္။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ကြၽန္ေတာ့္အဆင့္ကမဆိုးဘူး၊ မူလတန္းဖတ္စာအုပ္ထဲကစာေတြက လြယ္ကူလြန္းတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စာသင္ခန္းဟာ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ပ်င္းေျခာက္ေျခာက္ၾကီး။ လူငယ္တစ္ေယာက္ကို တစ္ႏွစ္ခြဲေလာက္အခ်ိန္အတြင္းမွာ အလီဇယားေတြကို အလြတ္က်က္ခိုင္းတာက အင္မတန္ပ်င္းဖို႕ေကာင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း မူလတန္းေက်ာင္းတက္တာက ကြၽန္ေတာ့္တစ္ေန႕တာရဲ့တစ္စိတ္တစ္ေဒသျဖစ္လာတယ္။

ပထမတန္းရဲ့ ဘာသာစကားစာအုပ္မွာပါတဲ့ တရုတ္အသံထြက္ေတြကို a, o, e စတာေတြနဲ႕မွတ္ျပီး ဆရာမဆိုျပသလိုလိုက္ဆိုရတယ္။ ဒါကိုစိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတယ္လို႕ ကြၽန္ေတာ္ျမင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္ေတြးေခၚမႈက တျခားကေလးေတြနဲ႕မတူဘူး။ ဒီစာလုံးေလးေတြက အျပင္မွာရွိတဲ့ 'ခ်ိ'ေတြကို ေ႔ရႊလ်ားေစႏိုင္တယ္လို႕ ကြၽန္ေတာ္ေတြးမိတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္ a, o, e အသံေတြကိုရြတ္ျပီး 'ခ်ိ' ကိုဆြဲေခၚၾကည့္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အသံထြက္မမွန္လို႕ထင္ပါရဲ့၊ မထူးျခားဘူး။

အဲ့အခ်ိန္မွာ Ma Jindong ဆိုတဲ့ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က သူ႕ပါးစပ္ကိုအၾကာၾကီးဟျပီး အသံထြက္ဖို႕လုပ္ေပမယ့္ အသံထြက္မလာဘူး။ အဲ့ေတာ့ သူက စိတ္ပူပန္စြာနဲ႕ေျခကိုေဆာင့္လိုက္တယ္။ သူ႕အျပဳအမူကိုျမင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ရယ္၊ကာယကံရွင္ကိုယ္တိုင္ရယ္ကလြဲရင္ တစ္ခန္းလုံးက ဝိုင္းရယ္ၾကတယ္၊ ဘာသာစကားသင္တဲ့ဆရာ Guo Daoying ကလည္း ျပဳံးတယ္။

ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ ဖ်က္ကနဲေတြးမိတယ္၊ အသံေတြက ေလာကၾကီးရဲ့ 'ခ်ိ'ကိုလႈပ္ရွားေအာင္မလုပ္ႏိုင္ဘူးဆိုရင္ ေျခသံနဲ႕စမ္းၾကည့္ရင္ေရာ? မိုးေရထဲမွာကခုန္တဲ့ဟာကို ကြၽန္ေတာ္ျပန္ေတြးမိတယ္။ အသက္ခုနစ္ႏွစ္အရြယ္ ကြၽန္ေတာ္က တျခားဘာမွမေတြးပဲ စိတ္ထဲေပၚလာတာကိုခ်က္ခ်င္းအေကာင္အထည္ေဖာ္လိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ထျပီး စာသင္ခန္းအေနာက္ဘက္က ေနရာအလြတ္ကိုသြားျပီး a, o, e အသံေတြနဲ႕ေပါင္းျပီးေတာ့ စကခုန္တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္က 'ခ်ိ'ေတြက လိႈင္းလုံးေတြလိုကြၽန္ေတာ့္နားေရာက္လာခဲ့တယ္။

ဆရာမနဲ႕အတန္းေဖာ္ေတြက ထူးဆန္းစြာျပဳမူတဲ့ကြၽန္ေတာ့္ကို တအံ့တဩၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ Guo Daoying က ကြၽန္ေတာ့္ကိုတားဖို႕လုပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ စာသင္ခန္းကတုန္ခါသြားခဲ့တယ္။

Guo Daoying မ်က္ႏွာကအေရာင္ေျပာင္းသြားျပီး စိတ္ထဲမွာလည္း ေၾကာက္သြားတယ္။

"ငလ်င္လႈပ္ေနတယ္!!"

ဆရာမဟာ ရုတ္တရတ္ေခ်ာ္သြားျပီးေျမၾကီးေပၚထိုင္လ်က္က်သြားတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြေရာပဲ ေျမၾကီးေပၚမွာ လူးလိမ့္ေနခဲ့တယ္။ အခန္းတစ္ခုလုံးရွုပ္ေထြးကုန္တယ္။

ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ထူးဆန္းတဲ့ခံစားခ်က္ထဲမွာ ႏွစ္ဝင္ေနျပီး ေလာကၾကီးနဲ႕ဆက္သြယ္ေနခဲ့တယ္။

တိရစာၦန္ေတြက လူေတြထက္စာရင္ 'ခ်ိ' ကိုပိုျပီးခံစားႏိုင္တယ္၊ အဲ့ေတာ့ သူတို႕က ပတ္ဝန္းက်င္ရဲ့ေျပာင္းလဲမႈကိုသိတယ္။ ေက်ာင္းအနီးအနားမွာအလုပ္လုပ္ေနတဲ့ရြာသားေတြက ေရာင္စုံလိပ္ျပာအုပ္ၾကီးဟာ Ba Jiao မူလတန္းေက်ာင္းဆီပ်ံသြားၾကတာ သတိထားမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းမွာဘာျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွမသိဘူး။

လိပ္ျပာေတြက ျပတင္းေပါက္ကေနစာသင္ခန္းထဲဝင္လာျပီး နံရံေပၚမွာ၊ မွန္ေပၚမွာ၊ ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚမွာ၊ မ်က္ႏွာၾကက္ေပၚမွာ၊ ထိုင္ခုံေပၚတင္မက လူေတြေပၚမွာပါ ကပ္ေနၾကတယ္။ စာသင္ခန္းတစ္ခုလုံးဟာ လိပ္ျပာပင္လယ္ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။

ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ကခုန္ေနျပီး ဒါေတြကို တစ္ခုမွမသိခဲ့ဘူး။

ဒီထူးျခားတဲ့ျဖစ္စဥ္ကို ေက်ာင္းသားေတြေရာ၊ ဆရာေတြေရာ သတိထားမိသြားခဲ့တယ္။

မ်က္လုံးတဆုံးျမင္ႏိုင္တဲ့လိပ္ျပာေတြကို မူလတန္းေက်ာင္းသားေတြက တအံ့တဩၾကည့္ေနၾကတယ္။ ဆရာေတြေရာ အံ့အားသင့္ေနခဲ့တယ္။ သူတို႕ကလည္း ေပ်ာ္ေနပုံရတဲ့ေက်ာင္းသားေတြကိုသြားမတားၾကဘူး။ အဲ့ေခတ္တုန္းက ေတာေတာင္ၾကားမွာေနတဲ့လူေတြက ဟမ္းဖုန္းေတြမကိုင္ၾကေသးဘူး။

ေက်ာင္းအမိုးေပၚမွာေရာ၊ အမိုးေအာက္မွာေရာ လိပ္ျပာေတြျပည့္ေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ပထမတန္းေက်ာင္းသားေတြအခန္းမွာ လိပ္ျပာအမ်ားဆုံးပဲ။ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီး Han ကေက်ာင္းခန္းထဲကေနထြက္လာတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ သူနားမလည္ခဲ့ဘူး။

လိပ္ျပာေတြက ေသေရးရွင္ေရးကိစၥၾကဳံရသလိုမ်ိဳး အလုအယက္နဲ႕ပထမတန္းေက်ာင္းခန္းထဲပ်ံဝင္ၾကတယ္။  ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးက အခန္းထဲေရာက္လာေတာ့ ထူးျခားတဲ့ျမင္ကြင္းကိုျမင္လိုက္တယ္။

"ျမန္ျမန္ ရပ္လိုက္စမ္း"

အဲ့လိုမိုးျခိမ္းသံလိုအသံေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ႏိုးထလာခဲ့တယ္။ အခန္းထဲက ေဘးဘီဝဲယာကိုၾကည့္ရင္း ကြၽန္ေတာ္ဘာလုပ္မိတယ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္မသိခဲ့ဘူး။

Patriarch [Sloth]