My Daoist Life (1)

ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕တာအိုဝါဒီဘဝ (My Daoist Life)

အခန္း(၁) Huang Jing Yang

ကြၽန္ေတာ့္နာမည္က Huang Jing Yang ။ ခရစ္ႏွစ္ ၁၉၉၂ မွာေမြးဖြားခဲ့ျပီး ေမြးခ်င္းထဲမွာ အၾကီးဆုံးပါ။

ကြၽန္ေတာ္က အေနာက္ေတာင္ဘက္မွာရွိတဲ့ ေခ်ာင္က်တဲ့ရြာေလးတစ္ရြာမွာေမြးဖြားခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေမြးတဲ့အခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ့္အေဖက အျပင္ဘက္တျခားနယ္မွာ အလုပ္လုပ္ေနခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ တစ္ႏွစ္မျပည့္ခင္မွာပဲ အေမကလည္း အေဖ့ေျခရာအတိုင္း တျခားနယ္သြားျပီး အလုပ္လုပ္ခဲ့တယ္။ အခုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႕လိုကေလးမ်ိဳးေတြကို "ထားရစ္ခဲ့တဲ့ကေလးေတြ" လို႕ေခၚၾကတယ္။

ကြၽန္ေတာ္တို႕ရြာမွာ ကေလးေမြးရင္ အၾကီးဆုံးက မိန္းကေလးဆိုရင္ ေနာက္ထပ္ကေလးထပ္ယူခြင့္ရွိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ေယာက်္ားေလးဆိုေတာ့ မိဘေတြက ေနာက္ထပ္ကေလးယူခြင့္မရွိေတာ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ ငယ္ငယ္က တျခားသာမန္ကေလးေတြနဲ႕မျခားပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဘိုး၊ အဘြားေတြေျပာပုံအရဆိုရင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က ညေနဘက္ဆိုငိုတတ္တယ္တဲ့။ အငိုၾကိဳက္တာက ဘာမွခြၽတ္ေခ်ာ္မႈၾကီးေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္အဘြားေျပာေလ့ရွိတယ္ -- ကြၽန္ေတာ္က မိန္းကေလးအျဖစ္ေမြးခဲ့သင့္တယ္တဲ့။ ေရြးခ်ယ္မႈမွားသြားပုံေပၚတယ္ဆိုျပီးေတာ့ေပါ့။

အသက္ငါးႏွစ္အရြယ္မွာ ကြၽန္ေတာ္ အဘိုးနဲ႕လိုက္ျပီး ေတာေတာင္ထဲမွာ ႏြားေက်ာင္းခဲ့တယ္။ အဲ့ေတာင္ထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္ အဝိုင္းပုံစံရွိတဲ့ထူးဆန္းတဲ့သတၱဳတုံးေလးတစ္ခုကိုေကာက္ရခဲ့တယ္။ အဲ့အခ်ိန္ကစျပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝက ထူးျခားသြားခဲ့တယ္။

အဲ့သတၱဳတုံးေလးက သံေခ်းေတာင္တက္ေနခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ စေကာက္ရတုန္းမွာ အဲ့အေပၚမွာထြင္းထားတဲ့စာေတြ၊ ပုံေတြကိုေတာင္ မျမင္ရဘူး။ အိမ္ျပန္ျပီးေနာက္ အဲ့သံေခ်းတက္တာေတြဖယ္လိုက္ေတာ့ အဲ့သတၱဳတုံးကမေမွ်ာ္လင့္ပဲ ေရႊေရာင္ရွိတယ္။ အဲ့အေပၚမွာထြင္းထားတဲ့ပုံစံကလည္းထူးဆန္းတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ အဲ့ပုံစံကိုၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္း အဲ့ပုံစံရဲ့ဆြဲယူမႈခံသြားရသလို ခံစားလိုက္ရတယ္။ အဲ့အခ်ိန္ကစျပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ တျခားကေလးေတြနဲ႕ မတူခဲ့ေတာ့ဘူး။

ကြၽန္ေတာ္ထူးျခားတာကို စျပီးသတိျပဳမိတာက အဘြားပဲ။

"ဟာ....Yang Yang က ဘာလို႕ အခုတေလာထူးဆန္းေနတာလဲ။ အျပင္ထြက္ျပီးေတာင္ မေဆာ့ေတာ့ဘူး"

အဘိုးကေတာ့ သိပ္စိတ္မပူပါဘူး.....

"တစ္ႏွစ္လုံးမွာ ဘယ္အခ်ိန္မွလာမယ္မွန္းမသိတဲ့မိဘေတြကို လြမ္းေနလို႕ျဖစ္မွာေပါ့။ ငါသားတစ္ေယာက္ကိုျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ခဲ့ျပီးျပီ။ အခုေတာ့ ေျမးကိုပါထိန္းေနရတယ္။ ဒါေလာကၾကီးက ဒီလိုပါပဲလား?"

အဲ့အခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္ ဘာအသံမွမၾကားႏိုင္ခဲ့ဘူး။ သတၱဳတုံးမွာထြင္းထားတဲ့အကြက္ေတြက ကြၽန္ေတာ့္မ်က္လုံးေ႔ရွမွာေရြ႕လ်ားေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ က်ယ္ျပန္႕လွတဲ့ေကာင္းကင္ၾကီးကို မ်က္စိတဆုံးျမင္ရတယ္။ ၾကီးမားက်ယ္ျပန္႕တဲ့ေျမျပင္ကိုလည္း ျမင္တယ္။ ေကာင္းကင္ဘုံကိုးခုမွာ မိုးၾကိဳးေတြလည္းေတြ႕တယ္။ ေလျပည္ေလးတိုက္ခတ္သြားတာလည္း ျမင္ရတယ္၊ အဲ့ေလေလးက ေလမုန္တိုင္းရဲ့အစကနဦးျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္။ ေတာင္တန္းၾကီးေတြရဲ့ၾကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္မႈေတြလည္းေတြ႕တယ္။ တခါတေလမွာ ေၾကးမုံမွန္လိုၾကည္လင္မႈ၊ တခါတရံမွာ ရွုပ္ေထြးမႈေတြျဖစ္ေနတဲ့ ျမစ္ေခ်ာင္းေတြ၊ ကန္ေတြကိုေတြ႕တယ္။ ေရကေန ေလအျဖစ္အေငြ့ပ်ံတာ၊ ေလကေန ေရအျဖစ္ျပန္ေျပာင္းတာ၊ ေရက ေရခဲတို႕၊ ႏွင္းတို႕အျဖစ္ေျပာင္းလဲတာေတြလည္း ေတြ႕တယ္။ ၾကီးမားတဲ့မီးေတာက္ၾကီးေတြ......"

ဒါေပမယ့္ အသံေတြနဲ႕ဘဝရွင္သန္မႈဆိုတာက ကြၽန္ေတာ့္အေတြးထဲကေပ်ာက္သြားသလိုပဲ။ အဘြားက စိတ္ပူျပီး ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ကိုလႈပ္ခါၾကည့္တယ္၊ ကြၽန္ေတာ္ ဘာမွမခံစားရဘူး။ အဘိုးကလည္း စိတ္မရွည္ပဲ ကြၽန္ေတာ့္နာမည္ေခၚတယ္၊ ကြၽန္ေတာ္ ဘာမွမၾကားခဲ့ဘူး။

လေပါင္းမ်ားစြာ၊ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အိမ္ျပန္မလာတဲ့ အေဖနဲ႕အေမဟာ အေလာတၾကီးနဲ႕ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေထြးပိုက္ျပီး ေနရာအႏွံ႕သြားျပီးေတာ့ ဆရာဝန္ေတြနဲ႕လိုက္ျပတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ ဘာမွမခံစားႏိုင္ခဲ့ဘူး။

ကြၽန္ေတာ္ ဘာျဖစ္သြားတယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွမရွိဘူး။

ရြာထဲမွာ တခ်ိဳ႕လူေတြက ကြၽန္ေတာ္ျပဳစားခံရတယ္၊ က်ိန္စာတိုက္ခံရတယ္လို႕ ေျပာၾကတယ္။ အဘိုးက ကြၽန္ေတာ့္လက္မွာဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့သတၱဳတုံးကိုေတြ႕ေတာ့ အဲ့အရာကို ဘယ္ကရလည္းဆိုတာ ေတြးမိတယ္တဲ့။

ကြၽန္ေတာ္ အျပင္ေလာကၾကီးအေၾကာင္းဘာမွမသိခဲ့ေပမယ့္လည္း အဲ့သတၱဳတုံးကို ကြၽန္ေတာ့္ဘဝလိုတန္ဖိုးထားခဲ့တယ္။ အဲ့သတၱဳတုံးေလးကိုကိုင္ျပီး ငိုေနခဲ့တယ္။

အေဖနဲ႕အေမက ကြၽန္ေတာ့္ကိုေခၚျပီး ေဒသေဆးရုံ၊ ျပည္နယ္ေဆးရုံေတြမွာ သြားျပခဲ့တယ္။ သူတို႕ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာေသမတတ္ အလုပ္လုပ္ျပီးစုထားတဲ့ပိုက္ဆံေတြဟာ အသုံးမဝင္တဲ့လက္မွတ္ေတြ၊ အသုံးမက်တဲ့ေဆးဖိုးဝါးခေတြေၾကာင့္ ကုန္သြားခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္က မႏိုးထလာခဲ့ေသးဘူး။ ေဒသေဆးရုံေကာ၊ ျပည္နယ္ေဆးရုံေကာက ကြၽန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္က ဘာမွမျဖစ္ဘူးလို႕ေျပာတယ္၊ ဦးေႏွာက္ကပဲ ျပႆနာရွိတာတဲ့။

ဆရာဝန္က ကြၽန္ေတာ္ဖ်ားနာတာမဟုတ္ဘူးလို႕ ဘာလို႕ေျပာခဲ့တာပါလိမ့္?

အဘိုးနဲ႕အဘြားလည္း ေနရာအႏွံ႕သြားျပီး နတ္ဘုရားကိုသြားဆုေတာင္းတယ္၊ ဗုဒၶဘုရားရွင္မွာ သြားဆုေတာင္းတယ္။ သူတို႕ေတြ ယင္းရန္ပညာေလ့က်င့္တဲ့လူေတြဆီေတာင္ သြားခဲ့ေသးတယ္။ အဲ့လူေတြက နတ္ဘုရားသခင္လိုဝတ္စားျပီး မေကာင္းဆိုးရြားလိုျပဳမူၾကတယ္။ အဲ့လိုလူေတြက ကြၽန္ေတာ့္ေရာဂါကိုေပ်ာက္ေအာင္ ဘယ္ကုႏိုင္ပါ့မလဲ? ေျခာက္လၾကာျပီးေနာက္မွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္မိသားစုပိုက္ဆံက အနည္းနဲ႕အမ်ားဆိုသလိုကုန္သေလာက္ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ အဘိုးေရာ၊ အဘြားေရာ၊ အေဖ၊ အေမ အကုန္လုံးလက္ေလွ်ာ့လိုက္ၾကတယ္။

ဇြန္လဟာ စပါးေတြကိုရိတ္သိမ္းတဲ့ကာလပဲ။ မိသားစုဝင္ေတြအကုန္လုံးဟာ ႐ိႈင္ခ်ိဳင့္ဝွမ္းလြင္ျပင္မွာထိုင္ျပီး ေနရဲ့အလွနဲ႕ ေလျပည္ေလညင္းေလးခံၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္လက္ထဲက သတၱဳတုံးကိုပဲစိုက္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။

အဘိုးက ေဆးတံၾကီးကိုကိုင္ျပီး ဇီဇီဆိုတဲ့အသံနဲ႕ ေဆးတံကိုဖြာ႐ိႈက္ျပီးေတာ့

"ေနာက္တစ္ေယာက္ထပ္ေမြးၾကေပါ့" လို႕ေျပာတယ္။ ေဆးတံရဲ့မီးေရာင္က အေမွာင္ထဲမွာ ရဲရဲေတာက္ေနခဲ့တယ္။

အဘြားကေတာ့ ရင္ထုမနာျဖစ္ေနခဲ့ျပီး

"ငါ့ေျမးေလးရယ္၊ ဘာေၾကာင့္မ်ားဒီလိုျဖစ္ရတာလဲ" ဆိုျပီးေျပာရင္း မ်က္ရည္ေတြတေတာက္ေတာက္က်ေနခဲ့တယ္။

အေဖနဲ႕အေမကေတာ့ ဘာမွမေျပာခဲ့ဘူး

အဲ့ေနာက္မွာေတာ့ အေဖနဲ႕အေမဟာ ေတာင္ပိုင္းကိုျပန္သြားျပီး သူတို႕အလုပ္ျပန္သြားလုပ္ၾကတယ္။ သူတို႕ဟာ အဲ့ႏွစ္ကေႏြဦးပြဲေတာ္မွာ အိမ္ျပန္မလာခဲ့ၾကဘူး။ ေနာက္တစ္ႏွစ္မွာေတာ့ အေမက ေနာက္ညီေလးတစ္ေယာက္ေမြးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ့မေကာင္းတဲ့လႊမ္းမိုးမႈခံရမွာစိုးလို႕နဲ႕တူပါရဲ့....ကြၽန္ေတာ့္ညီေလးကို အိမ္ျပန္မေခၚလာခဲ့ဘူး။ ညီေလးကိုေမြးျပီးေနာက္ အဘြားကလည္း သူတို႕နဲ႕အတူသြားေနတယ္။ အိမ္မွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္နဲ႕အဘိုးပဲက်န္ရစ္ခဲ့တယ္။

ကြၽန္ေတာ္ ဘာမွျပန္မေျပာႏိုင္ေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္အကုန္လုံးကိုျမင္ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ျမင္ရတာက ဖန္သားေပၚမွာျဖစ္ပ်က္ေနတာကို ထိုင္ၾကည့္ေနရသလိုမ်ိဳးပဲ။ အဲ့လိုခံစားခ်က္မ်ိဳးက အင္မတန္ထူးဆန္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႕အမွ် ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ကလည္း အဲ့သတၱဳတုံးေပၚကအကြက္ေတြေပၚမွာႏွစ္ျမဳပ္ေနခဲ့တယ္။ အဲ့သတၱဳတုံးရဲ့အလယ္မွာ ယင္းရန္ငါးေလးဟာ စက္ဝိုင္းပုံစံလွည့္ေနခဲ့တယ္။

အဘြားထြက္သြားျပီးေနာက္မွာေတာ့ မိသားစုတာဝန္က အဘိုးေခါင္းေပၚပုံက်သြားခဲ့တယ္။ လယ္ကြက္ကိုဂ႐ုစိုက္ရတဲ့အျပင္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုလည္းေစာင့္ေရွာက္ရေသးတယ္။ တျခားလူေတြထင္သလိုမဟုတ္တာတစ္ခုက ကြၽန္ေတာ့္ကိုထိန္းရတာလြယ္တယ္၊ စားႏိုင္တယ္၊ ေသာက္ႏိုင္တယ္၊ အိပ္ႏိုင္တယ္။ အေပါ့အေလးသြားတာတစ္ခုပဲ၊ အဘိုးေခၚဖို႕လိုအပ္တယ္။

ကြၽန္ေတာ္က အဲ့လိုမ်ိဳးဆိုေတာ့ အင္မတန္ထူးဆန္းေနခဲ့တယ္။ ရြာသားေတြက သူတို႕ကေလးေတြကို ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ မကစားခိုင္းဘူး။ ကိုယ့္အေဖအေမေတာင္မွ ညီျဖစ္သူနဲ႕မေတြ႕ခိုင္းတာ၊ သူစိမ္းေတြဆို ေျပာစရာဘယ္လိုလိမ့္မတုန္း?

အဘိုးလယ္ထဲသြားေတာ့မယ္ဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ့္ကို အျမင့္တစ္ခုေပၚကခုံေလးတစ္ခုေပၚမွာတင္ေပးထားတယ္၊ ကြၽန္ေတာ္ အဲ့မွာအၾကာၾကီးထိုင္ေနေစဖို႕ေပါ့။ ကြၽန္ေတာ့္ေဘးနားမွာေတာ့ အထိန္းအေနနဲ႕ သစ္သားတုတ္ေလးရယ္၊ အမိုးအေနနဲ႕ထီးေလးထားထားတယ္။ အဲ့လိုလုပ္ျပီးမွသာ အဘိုးက လယ္ထဲဆင္းတယ္။ ရြာမွာ အဘိုးက အင္မတန္အလုပ္လုပ္ႏိုင္တဲ့လူတစ္ေယာက္ပဲ၊ စိုက္ပ်ိဳးေရးပညာမွာလည္း ထူးခြၽန္တယ္။

ေလတိုက္ေတာ့ ခ်ည္ထားတဲ့ထီးက ေလအရွိန္ေၾကာင့္ တစ္ဖက္ကိုယိုင္သြားတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္က ေနဒဏ္ကိုခံလိုက္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ဘာမွမသိခဲ့ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္လက္ထဲက သတၱဳတုံးကိုပဲစိုက္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။

လယ္ထဲက အဘိုးျပန္လာတဲ့အခ်ိန္က်မွ ကြၽန္ေတာ့္အျဖစ္ကိုသတိထားမိျပီး ျမန္ျမန္ေျပးလာျပီး လာၾကည့္တယ္။ ထူးဆန္းတာက ကြၽန္ေတာ္က ဘာမွမျဖစ္ဘူး၊ ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းမွာ ေခြၽးေတာင္ထြက္မေနခဲ့ျပီဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္အဝတ္ေတြလည္း ေအးျမေနျပီး ေနရဲ့အရွိန္ကိုလုံးဝမခံရသလိုပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ထိုင္ေနတဲ့ေအာက္ဘက္ကလည္း ေအးျမေနခဲ့တယ္။

အဘိုးက ဘာမွမေျပာပဲ ထီးကိုျပန္သိမ္းျပီး ကြၽန္ေတာ့္ကိုခ်ီျပီးေတာ့

"အိမ္ျပန္ၾကမယ္။ အိမ္ျပန္ၾကမယ္" လို႕ေျပာတယ္။

လမ္းမွာေတြ႕တဲ့ရြာသားေတြက ကြၽန္ေတာ့္အေၾကာင္းကို အျမဲေမးၾကတယ္။

"သူ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ စကားမေျပာေသးဘူးလား?"

အဘိုးက အျမဲသက္ျပင္းခ်ျပီး

"ဪ၊ ႏွစ္ႏွစ္ရွိျပီ" လို႕ ေျပာတယ္။

အဲ့အခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္က အင္မတန္ထူးျခားတဲ့အေျခအေနထဲႏွစ္ျမဳပ္ေနခဲ့တယ္။ ေကာင္းကင္၊ ေျမၾကီး၊ မိုးၾကိဳး၊ ေလ၊ ေတာင္၊ ေရအိုင္၊ ေရနဲ႕ မီး အစရွိတဲ့အရာေတြက တစ္ခုနဲ႕တစ္ခုခ်ိတ္ဆက္ေနတယ္လို႕ခံစားရတယ္။ အဲ့ဟာေတြကို ခ်ိတ္ဆက္ထားတဲ့ စြမ္းအင္တစ္ခုရွိတယ္။ အဲ့စြမ္းအင္ကို 'ကနဦး ခ်ိ'(Primordial Qi) လို႕ေခၚတယ္ဆိုတာ ေနာက္ပိုင္းမွ ကြၽန္ေတာ္သိခဲ့တယ္။

ႏွစ္သစ္ကူးနီးလာတာနဲ႕အမွ် တျခားမိသားစုေတြက ဆူညံသံေတြ၊ စိတ္လႈပ္ရွားမႈေတြနဲ႕ျပည့္ႏွက္ေနခဲ့တယ္၊ ကြၽန္ေတာ္တို႕မိသားစုကေတာ့ ေအးစက္ျပီးေျခာက္ကပ္ေနခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႕မိသားစုမွာ အဘိုးနဲ႕ကြၽန္ေတာ္ပဲ အိမ္မွာ ရွိတာကိုး။ အေဖနဲ႕အေမက အိမ္ကိုဖုန္းဆက္ျပီးေတာ့ ႏွစ္သစ္မွာဒီေနရာက တအားေအးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ညီအေအးမိမွာစိုးတယ္လို႕ေျပာတယ္။ ေနာက္ျပီး အေဖေရာအေမေရာက ႏွစ္ကူးမွာ အခ်ိန္ပိုဆင္းရမယ္တဲ့။ အဘြားကေတာ့ ညီေလးကို ေစာင့္ေရွာက္ရမွာေပါ့။ အဲ့ေနရာကဒီကို အသြားအျပန္ခရီးကုန္က်ေငြက ေစ်းၾကီးလြန္းတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႕ ဒီႏွစ္မွာ ကြၽန္ေတာ္နဲ႕အဘိုးပဲ အိမ္မွာရွိခဲ့တယ္။

အဘိုးက ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ပုံမေပၚေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္ေ႔ရွမွာေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ေဒါသမထြက္ဘူး။ စိတ္ပ်က္တဲ့ပုံစံတဲ့ေဆးတံၾကီးကိုပဲဖြာ႐ိႈက္ေနခဲ့တယ္။ ရြာသားေတြကေတာ့ ေဆးလိပ္ေသာက္ရင္ စီးကရက္ေတြဘာေတြေသာက္ေနၾကျပီ။ အဘိုးကေတာ့ သူ႕ရဲ့ေဆးရြက္ၾကီးနဲ႕လိပ္ထားတာကို မပစ္ေသးဘူး။

"ဦးေလး ႏွစ္၊ အစ္ကို ခုနစ္က ကြၽန္ေတာ့္ကိုအျပန္မွာ ယြမ္ႏွစ္ရာထည့္ေပးလိုက္တယ္။ ႏွစ္သစ္ကူးမွာ ဝယ္စရာရွိတာဝယ္ဖို႕တဲ့"

အဲ့ဒါ ေျပာတဲ့လူကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ့ ဦးေလး ဆယ့္သံုး Huang Cheng Gao ပါပဲ။ သူက အေဖ၊ အေမတို႕နဲ႕အတူ ေတာင္ပိုင္းမွာအလုပ္လုပ္တယ္။ ဦးေလး ဆယ့္သံုးဟာ သူ႕မိသားစုေတြနဲ႕အတူ မေန႕ကျပန္လာတယ္။ သူက ကြၽန္ေတာ့္အေဖဘက္က ေဆြမ်ိဳးပဲ၊ သူနဲ႕အေဖက တူညီတဲ့အေဘးကေနဆင္းသက္လာတာ။ သူ႕မ်ိဳးဆက္မွာ အေဖက ခုႏွစ္ေယာက္ေျမာက္ အၾကီးဆုံးပဲ။ ကြၽန္ေတာ္တို႕မ်ိဳးဆက္မွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က ဆယ္ေယာက္ေျမာက္အၾကီးဆုံး....ကြၽန္ေတာ္တို႕မ်ိဳးဆက္ကလူက စုစုေပါင္းအေယာက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိတယ္။

ဒီရက္ပိုင္းအတြင္းမွာ အဘိုးမ်က္ႏွာမေကာင္းဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဦးေလး ဆယ့္သံုးလာေတာ့ သူနည္းနည္းျပဳံးလာတယ္။

"ဆယ့္သံုး၊ မင္းအစ္ကို ခုႏွစ္က ဒီယြမ္ႏွစ္ရာပဲေပးလိုက္တာလား? ကေလးအတြက္ ဘာမွမေပးဘူးလား"

ဦးေလး ဆယ့္သံုးက ရယ္ရင္းနဲ႕ ျပန္ေျဖတယ္။

"ဦးေလး ႏွစ္ ဘယ္လိုေျပာလိုက္တာလဲ။ အကယ္၍ အစ္ကိုခုနစ္သာ တစ္ခုခုေပးလိုက္ရင္ ကြၽန္ေတာ္ေပးမွာေပါ့။ ၾကားထဲကေန မယူထားပါဘူး။ သူ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဒီႏွစ္ရာပဲေပးလိုက္တာပါ"

"မင္း ၾကားထဲကယူတယ္လို႕မေျပာပါဘူး။ ဒီလင္မယားက ကေလးေမြးျပီးေတာ့ ကေလးလည္းၾကီးလာေရာ ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့ဘူး။ သူ လူေရာဟုတ္ရဲ့လား"

ေျပာရင္းနဲ႕ အဘိုးမ်က္ႏွာအေရာင္ေျပာင္းသြားတယ္။

"ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ကြၽန္ေတာ့္မိသားစု ရြာကိုျပန္လာတာ ရုတ္တရတ္ဆိုေတာ့ ျပန္ခါနီးမွပဲ အစ္ကို ခုႏွစ္ကိုသြားေျပာျဖစ္တာ။ ဒါေၾကာင့္ အစ္ကိုက အေလာတၾကီးနဲ႕ ႏွစ္ရာပဲထည့္လိုက္ပုံရပါတယ္။ သားသမီးကိုမခ်စ္တဲ့မိဘဆိုတာ ဘယ္ရွိပါ့မလဲ"

ဦးေလး ဆယ့္သံုးက အမွန္အတိုင္းေျပာေနတာေတာ့ဟုတ္ပုံမေပၚဘူး၊ ဒါေပမယ့္ အဘိုးကိုလည္း လိမ္လို႕မရဘူး။ ဦးေလး ဆယ့္သံုးက ကြၽန္ေတာ့္ကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္ျပီး ရွက္သြားပုံနဲ႕

"ၾကည့္ပါဦး၊ ေမ့ေနလိုက္တာ။ ထြက္လာတာ Yang Yang အတြက္ သၾကားလုံးေတာင္မယူလာမိဘူး" ဆိုျပီး ဖာဖာေထးေထးေျပာတယ္။

အဘိုးရဲ့ေျခာက္ေသြ႕ေနတဲ့မ်က္လုံးေတြက နည္းနည္းစိုလာျပီး

"ဒီကေလး သနားဖို႕ေကာင္းတယ္။ ခ်ိဳတာ၊ ခါးတာ၊ ခ်ဥ္တာ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႕ပါးစပ္ထဲေရာက္သြားရင္ အတူတူခ်ည္းပဲ။ ဒါလည္း တစ္မ်ိဳးေကာင္းပါတယ္ေလ။ သူ႕အေပၚ ဘယ္သူေကာင္းတယ္၊ မေကာင္းဘူးဆိုတာ မသိေတာ့ဘူးေပါ့" ဆိုျပီးေျပာတယ္။

ဦးေလး ဆယ့္သံုးက နည္းနည္းရွက္သြားျပီး ဟိုဟိုသည္သည္ေျပာျပီးေနာက္မွာ ျမန္ျမန္ျပန္သြားခဲ့တယ္။

ကြၽန္ေတာ့္ေၾကာင့္ ရြာထဲမွာ လူၾကီးေရာ၊ ကေလးပါ ကြၽန္ေတာ္တို႕အိမ္ကိုဘယ္သူမွ မလာၾကဘူး။ တကယ္ေတာ့ ကေလးဆိုတာ တက္ႂကြ၊ က်န္းမာျပီးလႈပ္ရွားေနရမယ္ေလ၊ ဒီလိုမ်ိဳးထူးျခားေနတဲ့ကေလးနားကို ဘယ္သူလာရဲပါ့မလဲ။ ရြာထဲမွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က နိမိတ္ဆိုးပဲ။

ညေနဘက္မွာ ကြၽန္ေတာ့္အဘိုးအခန္းထဲက ငိုသံတိုးတိုးသဲ့သဲ့ၾကားရတယ္။

ကြၽန္ေတာ္ ဒါေတြအကုန္လုံးကို မ်က္လုံးနဲ႕ျမင္ရတယ္၊ နားနဲ႕ၾကားရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈလည္းမရွိသလို ဝမ္းလည္းမနည္းဘူး။ ျဖစ္ပ်က္ေနတာအကုန္လုံးကို ေအးတိေအးစက္နဲ႕ပဲ ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။

ဟိုးအေဝးက အျဖဴေရာင္တိမ္ေတြ၊ အေဝးက ေတာင္တန္းၾကီးေတြ၊ စီးဆင္းေနတဲ့ေရသံေတြ.....အကုန္လုံးက ျမဴေတြလိုပဲ။

ေနာက္ရက္မွာ အဘိုးက ကြၽန္ေတာ့္ကိုေခၚျပီး လမ္းေလွ်ာက္ထြက္တယ္။

ေဆြမ်ိဳးေတြဘယ္ေလာက္ေမးေမး ျပန္မေျဖေပမယ့္လည္း သူတို႕က ကြၽန္ေတာ့္ကို ဘယ္သြားမွာလဲဆိုျပီး ေမးၾကတယ္။

အဘိုးနဲ႕ကြၽန္ေတာ္က ႏွစ္ေယာက္လုံးဘာမွမေျပာပဲနဲ႕လမ္းေလွ်ာက္ေနတာဟာ ျမင္ရတဲ့လူေတြအတြက္ စိတ္ရွုပ္ေထြးေစတယ္။

ေဘးက လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့အဘိုးၾကီးတစ္ေယာက္က

"ခင္ဗ်ားေျမးက အင္မတန္လိမၼာတယ္၊ ဘာအသံမွမျပဳပဲ၊ မေႏွာင့္ယွက္ပဲေအးေအးေဆးေဆးလမ္းေလွ်ာက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ေျမးသာဆို ခုန္ေပါက္ေျပးလႊားေနမွာ" ဆိုျပီးမွတ္ခ်က္ခ်တယ္။

အဘိုးက ခပ္တင္းတင္းျပဳံးလိုက္ျပီး

"ကြၽန္ေတာ့္ေျမးစိတ္က အဲ့လိုပဲ" ဆိုျပီး ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။

အဲ့အခ်ိန္မွာ အဲ့နားကေလွ်ာက္သြားတဲ့လူတစ္ေယာက္က အဲ့တစ္ဖက္က အဘိုးၾကီးနားကပ္ျပီး တီးတိုးစကားတစ္ခြန္းေျပာလိုက္တယ္။ အဲ့ေနာက္မွာေတာ့ အဲ့အဘိုးၾကီးက ပုံစံေျပာင္းသြားျပီး ထူးဆန္းတဲ့မ်က္လုံးေတြနဲ႕ ကြၽန္ေတာ့္ကိုၾကည့္တယ္။

ေကာင္းတဲ့အရာက တံခါးတစ္ဖက္ကိုေတာင္ ေက်ာ္ျပီးမသြားႏိုင္ဘူး။ မေကာင္းတာကေတာ့ လီေပါင္းတစ္ေထာင္(၅၀၀ ကီလိုမီတာ) သြားႏိုင္တယ္။ ဒီဆယ္လီပတ္ဝန္းက်င္က ရြာရွစ္ရြာမွာ ကြၽန္ေတာ့္အေၾကာင္းမသိတဲ့လူဆိုတာ ခပ္ရွားရွားပါပဲ။

Patriarch [Sloth]